Wielu z nas ma swojego idola - człowieka, którym się inspiruje, którego podziwia. Często pragniemy też być tacy, jak on. Kim są nasi idole? Nie da się na to pytanie odpowiedzieć jednym słowem. Są to między innymi filozofowie, malarze, poeci, prozaicy, kompozytorzy, wojskowi, podróżnicy, gwiazdy wszelkiej maści, naukowcy i naprawdę wiele, wiele innych. Ostatnio jednak natknąłem się na naprawdę wyjątkową postać, poczytałem o niej trochę więcej i aż przetarłem oczy ze zdumienia, że nigdy wcześniej nie słyszałem o tym mężczyźnie. Kim on był, zapytacie. Nazywał się on Mariusz Zaruski, a przyporządkowanie go do którejś z tych kategorii byłoby dla niego niezwykle krzywdzące, bo był to człowiek niezwykle wszechstronny. Jego pasje i zawody można byłoby wymieniać naprawdę długo, na wstępie wspomnę więc tylko, że był generałem, założycielem TOPR, pionierem polskiego żeglarstwa, malarzem, poetą, prozaikiem. Całkiem sporo, prawda? A to jeszcze nie wszystko!

Pisząc polemikę, muszę przede wszystkim określić z kim i dlaczego polemizuję. Otóż, przeglądając inauguracyjny numer „Staszic Kuriera” natknąłem się na artykuł Maćka Zwolińskiego: „Polacy – My? Oni? Czyli właściwie kto?”, w którym Autor przedstawia zasłyszane teorie nt. rodowodu narodu polskiego, a na ich (właściwie jej, bo głównie przedstawiona była jedna) podstawie wysnuwa daleko idące wnioski o historycznej roli Polaków, wszystko to zaprawiając przeciwstawieniem sobie trzech klas społecznych – mieszczan, chłopów („budowniczych nowej Polski”) i szlachty („innych”, których żywot zakończył się wiele lat temu) . Jako osoba wychowująca się w atmosferze szacunku dla tradycji oraz historii „pańskiej Polski”, czuję się głęboko dotknięty lekceważącym tonem tego artykułu, a jako osoba interesująca się historią dziwię się tak licznym potknięciom faktograficznym i interpretacyjnym. Wszystko to sprawia, że uważam za swój obowiązek napisanie odpowiednich sprostowań oraz niejako skrzyżowanie szpady z Autorem tekstu. Wskutek narzucenia sobie takiej – polemicznej – koncepcji dzielę mą krótką pracę na 3 części podyktowane analogicznymi w pracy mojego Adwersarza: w pierwszej zajmę się uporządkowaniem pojęcia narodu i spraw związanych z jego kształtowaniem, w drugiej omówię interesujące dla mnie analogie tez postawionych w artykule z tezami propagandy sowieckiej oraz niemieckiej, w trzeciej zanalizuję wnioski wyciągnięte wobec narodu jako takiego.

W zeszłym numerze SK przeczytałem artykuł Maćka o pochodzeniu Polaków. Autor wysunął śmiałą tezę, jakoby dawni szlachcice pochodzili połowicznie od plemion Wandalów (to przynajmniej udało mi się z tekstu wywnioskować). Nie będę w poniższym artykule dyskutował o tym wyjaśnieniu, aczkolwiek wydaje mi się że łatwiej byłoby wykazać że wojowie polscy pochodzą od Skandynawów. Dalej autor hermetyzuje grupę szlachciców (zalicza do niej jedynie dawnych Wandalów) i przystępuje do krytyki Sarmatów, obarczając ich wszelkimi możliwymi przywarami. Czy ma rację? 

O tym, kim są Polacy, skąd się wzięli i kiedy, dowiadujemy się w klasie IV szkoły podstawowej, jeśli nie już podczas nauczania początkowego. Dowiadujemy się, że w roku 966 Mieszko przyjął chrzest i tak powstało Państwo Polskie oraz że Mieszko, jego świta oraz poddani to byli Słowianie. Potem tematem tym nie zajmujemy sobie już głowy, bo są ważniejsze rzeczy, takie jak rozbiory Polski itp., jednak nie o tym ten artykuł.